Lang heb ik mij afgevraagd waarom is er wind? Nu begrijp ik dat dit een gekke vraag is en dat de wetenschap hier direct een antwoord op heeft. Maar de wetenschap... die geloof ik wel. Waarom is er wind? Is het niet gek dat je het gevoel hebt dat er ”iets" is wat van links naar rechts gaat zonder dat er iets te zien is, maar alleen door waar te nemen. Lang heb ik dat niet begrepen en heb er met veel mensen over gesproken. De meeste kijken je wat gekkig aan en beginnen dan over het theoretische gedeelte…. maar wat ik al zei, dat geloof ik wel. Na lang overpeinzen kwam ik erachter dat alles begint en eindigt met wind. Elke levenscyclus (deva) begint met wind. Een groente die aan het einde van zijn levenscyclus is, laat zich vallen en het zaad word meegenomen door de wind en het valt op de plek waar het hoort. Ook zorgt de wind er vervolgens voor dat het toegedekt word met zand. Met behulp van vriend regen en zon kan er een nieuwe groente groeien voor het volgend seizoen. Dit doet me denken aan 2 jaar geleden hoe pittig ik het toen ook had, je het gevoel hebt dat je af en toe wel kunt omvallen. De wind zorgt voor je en laat zien/voelen dat er weer een nieuw begin is en een nieuw pad wat je kunt bewandelen.
Dit jaar kon je duidelijk zien aan de tuin dat het ritme is verstoord. Het ritme wat normaal een mooie golfbeweging is, wat weer ontstaat uit kleinere golfbewegingen, ritmes of frequenties. Doordat het lang koud bleef en het zelfs nog vroor in mei lag de tuin voor haar gevoel achter op schema. Dus ging ze hard aan het werk. Hard aan het werk om de verwachting in te vullen. De verwachting die ik bij haar neergelegd heb. Hierdoor was er niet een mooie curve maar een piek in de cruve. Dit zorgt voor onrust en stress. Want een piek heeft ook een dal nodig om in balans te blijven. Hier zit voor mij een dubbele leerschool in: 1. verwacht niks, geniet van het moment dat zich aandient en omarm het. 2. is het leven niet veel mooier zonder pieken en dalen? Ik denk dat de schoonheid te vinden is in het midden, zonder verwachting, zonder oordeel, zonder haat maar gewoon het zijn van het zijn. Dit is lastig merk ik en de tuin laat me dit elke dag weer zien. Elke dag geeft ze en geeft ze. Het enige wat ik hoef te doen is het ontvangen. Er zijn steeds vaker momenten dat het lukt om dit te ontvangen. Dan word m'n hoofd kalm, m'n lichaam relaxt en de glimlach op mijn gezicht is geboren. Die momenten probeer ik aan elkaar te knopen en de tuin te omarmen.
Tot morgen lieve tuin.
