Een nieuwe blog, de eerste van dit jaar. Ik hoop er veel te schrijven dit jaar. Om de één of andere reden ging het afgelopen jaar moeilijk met de blog. Ik kreeg moeilijk de woorden achter elkaar om een zin te vormen. Dus heb ik het een poosje laten gaan. Nu, woensdagochtend op tijd naar de tuin gereden om alleen te zijn. Dat wil zeggen, qua mensen dan. Om me heen zijn de vogels druk aan het kwekken. Ik stel me zo voor dat ze aan het vergaderen zijn over welk plekje voor hún is het komend jaar. Het plekje waar ze een nestje kunnen bouwen en een familie kunnen starten. Lekker verscholen in de windkering of in één van de nestkasten die we opgehangen hebben. Er is veel veranderd in het bos. 2 jaar geleden toen we hier kwamen was het een wilde bedoening. In dat voorjaar hebben we er veel tijd aan gespendeerd om het "bewoonbaar" te krijgen. De container is gekomen en uiteindelijk natuurlijk de blokhut. Alles om het bos, naar ons inzicht, mooier te maken. Maar vinden de vogels dit ook? Is dát niet iets waar we vaker over na kunnen denken…? Zo zijn er na de storm van afgelopen winter heel veel bomen gevallen. Was dit ook gebeurt als we het bos met rust hadden gelaten? Waar ligt hier de balans? Op de tuin blijf ik altijd zeggen dat we op het gebied van de dieren zijn. Want ik krijg dikwijls de vraag: heb je geen last van konijnen, hazen, reeën enzo... Dus antwoord ik steevast.... we zijn op hun land en niet andersom. Maar waar ligt die grens? Hoe dominant ben ik nou eigenlijk? Moeilijke vragen vind ik. Als ik over de tuin loop dan is het gevoel goed, de insecten zijn lekker aan het wroeten in de aarde, de vogels fluiten er vrolijk op los en de kippetjes zijn de grond heerlijk aan het loskrabben met hun poten. Het voelt goed en vertrouwd! Misschien is dat wel de grootste graadmeter. Ook de tuin zelf voelt goed nu... Vorig jaar had ze het zwaar. Hier heb ik eerder ook al iets over gezegd. Dit jaar is het anders.. We hebben een soort snooze ingezet. Ik zal het proberen uit te leggen. Het is merkbaar dat aan het einde van het seizoen de tuin in slaap gaat. Ook persoonlijk merkte ik dat dit jaar meer dan ooit. De deken gaat over en de rust komt er voor terug. Een soort van herstel vind er dan plaats. Er is veel gegeven.. hard gewerkt.., en nu verdiende rust. Om de tuin dan niet wakker te laten schrikken en meteen veel te vragen zijn we nu, als eerste, begonnen met het maaien van de velden. En kleine wake up call…. Er gaat wat gebeuren…. Daarna, een week later, een dunne laag verse compost aangebracht. Dit kon zijn groencompost (licht verteerbaar) of potstalmest (zwaarder verteerbaar). Daarna dit vermengen met de laag eronder. Dit is een wekker. Maar wel een fijne. Want er is meteen de compost, meteen voeding... Dit laten we ongeveer vijf weekjes met rust... Vijf weken lang mag de tuin snoozen. Rustig uitrekken en wat gym doen. En dan, vanaf week 14, gaan we weer los. Dan gaan de plantjes weer de grond in en vragen we weer de juiste energie van de tuin. Uiteindelijk blijft het achteraf waarnemen en communiceren of het op deze manier werkt. Maar ik zou zelf graag op deze manier wakker willen worden na een winterslaap. En waarom zou de tuin dat dan niet willen.
Om nog even terug te komen op de winterslaap. Het is echt waar dat ik dit jaar meer dan ooit het gevoel heb van een winterslaap. Ik wil zelf vroeger naar bed en later uit bed, minimaal communiceren, zo weinig mogelijk mensen om me heen. Dit heeft me doen nadenken. Is dat niet normaal? We krijgen een groot deel onze eigen energie van de zon. Deze is er veel minder in de winter. Dus waarom vragen wij hetzelfde van onszelf het hele jaar rond. In de zomer is er meer energie dus laten we hem dan ook gebruiken en laten we het rustig aan doen en op spaarstand gaan in de winter. Volgens mij een eeuwenoude wijsheid.
