Wat is vrijheid? Een onderwerp dat misschien wel actueler is dan ooit. Nu wil ik er geen wereld-onderwerp van maken, want het liefst schrijf ik over wat ik tegenkom op de tuin. Dus vrijheid... De betekenis van dit woord verandert vaak voor mij. Zo was de betekenis twee jaar geleden iets voor mezelf beginnen waar ik helemaal achter sta en doen wat ik wil. Hier kom ik een beetje van terug. Natuurlijk heb ik een idee hoe we met groenten om kunnen gaan doordat we een tuin zijn begonnen. Of koffie en thee drinken wanneer ik wil en hoelang ik wil. Maar geeft dit nu vrijheid? Ik denk nu dat de vrijheid niet om je heen zit maar veel dichterbij. In jezelf. Als je dichtbij jezelf kunt zijn zonder te oordelen. Zonder extreem hard te zijn of zelfmedelijden te hebben. Met andere woorden, je ego accepteren en er niet naar leven. Ik geloof dat je dan dichtbij de vrijheid bent. Ik zie deze vrijheid aan de tuin. De tuin is een levend orgaan die bij zonsopkomst uit-ademt en bij zonsondergang in-ademt, elke dag weer dezelfde cyclus. En het moment dat wij iets poten, noem een appelboom, zal de tuin niet oordelen of deze klein of groot is. De tuin helpt het boompje mee groeien zodat ze sterk wordt en vruchten kan dragen. Dit is een mooi streven denk ik.

Mooie woorden komen vaak onverwacht, zo zei iemand op de tuin tussen neus en lippen door: "Aan de eind van de dag is er maar één iemand die je recht in de ogen aan hoeft te kijken en dat is degene die je na het tandenpoetsen in de spiegel ziet”. Dit vind ik zo'n absurd mooie waarheid. Voor mij zit dit in de kleine momenten van sjoemelen. Ach, ik meet de plantafstand niet uit, komt zo ook wel goed. Eerst schoffelen en dan planten komt niet uit, het is al zo druk. Het is allemaal goed…, maar aan de eind van de dag zie je twee ogen in de spiegel.

Het laatste stukje gaat over onzekerheid. Iets waar ik best wel wat last van heb de laatste tijd. Vorig jaar een mooi jaar gehad, bijna mooier dan waarop we hoopten. Voor het komende jaar heb ik deze winter, met alle kennis van afgelopen jaar, een strak plant en zaaischema gemaakt. Hier staat per week in beschreven wat er gezaaid en gepoot moet gaan worden. Alle stekjes zijn voor het hele jaar al besteld (als je bio stekjes wilt inkopen moet dit ook vroeg, anders vis je vaak achter het net). Nu komen er momenten dat we volgens het schema moeten poten of zaaien terwijl de natuur anders zegt.. regen of zelf sneeuw. Dus stellen we het uit, alleen merk ik dat dit een soort frictie meebrengt. Want uiteindelijk moet het wel tijdig de grond in. Om de balans te vinden, om een schema te volgen zonder dat het moeten wordt, is een uitdaging. Met andere woorden, de balans te vinden tussen kennis gebruiken en de natuur te observeren is de ultieme uitdaging.