We zijn vanaf 1 januari een nieuwe tuin begonnen. Althans, een nieuwe tuin naast onze bestaande tuin hebben we een stuk kunnen uitbreiden. Om in getallen te spreken zijn we van o,5 hectare naar 1 hectare grond gegaan. De nieuwe tuin was en is een mooi avontuur. Van de manier waarop we gaan tuinieren tot het verplaatsten van veel compost en ook het ontwerp was een mooie zoektocht. Maar na veel kruiwagens compost te hebben verplaatst is voorheen het weiland omgetoverd in een mooie tuin om groenten in te verbouwen. En dit hebben we met hulp van veel lieve vrijwilligers voor elkaar gekregen. Alleen is het wel zo makkelijk? Het stuk land wat lang heeft gediend als weiland begrijpt ze dat ze opeens groentetuin is geworden en dat er hele andere dingen van haar gevraagd worden. En hoe merk je dat het okay is wat je aan het doen bent en wat je verstoord hebt. Dit zijn dingen die momenteel door me heen gaan. Nu had ik afgelopen zaterdag een intervisie van de bio-dynamische vereniging en daar mag iedereen één vraag inleggen en de vraag die het meeste resoneert gaan we behandelen. Mijn vraag: wanneer beseft het stuk grond dat ze groentetuin is? Werd behandeld. En daar kwamen mooie gedachten uit. Eén daar van blijft wel heel erg hangen. Moet ik de eerste jaren de tuin leiden zodat ze weet wat ze mag doen. Als een kapitein op een schip. Nu was mijn gedachte hierover dat de natuur zelf de kapitein is en ik de matroos… maar dit klopt denk ik niet. Want ik ben degene die de tuin gecreëerd heeft. Dus ligt hier een opdracht voor me. Iets wat ik niet makkelijk vind. Dan de energie. Wat mij opviel bij start van de natuurtuin (zo noemen we de nieuwe tuin) waren 2 dingen. Het eerste is dat ikzelf een onuitputtelijke bron van energie beschikbaar had. Dit voelde goed. Zonder dat je je lichaam een opdonder geeft gewoon elke dag fit aan de dag beginnen en elke dag toch zo’n 22000 stappen achter de kruiwagen. Ik denk zelf dat dit komt omdat je het goeie pad bewandeld. Doen wat je op dat moment hoort te doen. Niet omdat het moet. Maar omdat het de bedoeling is. Voor mij valt het dan niet onder werk,maar onder leven. Het tweede wat opviel is dat de zelfoogsttuin rustig toekeek. Alsof ze in de gaten had wat er voor nodig was om de natuurtuin te beginnen en dus vroeg ze weinig en was tevreden. Super mooi om te ervaren. Toch heb ik wel gevoeld dat ik iets heb goed te maken omdat er zoveel energie naar de natuurtuin is gegaan. Als ik er nu zo over nadenk wat ik type, zou ik het fijn vinden als de twee tuinen 1 gaan worden. Maar waarom zie ik dat nog niet zo. Het zijn beide groentetuinen, letterlijk naast elkaar. Het is beide natuur… hmmm zou ik dit kunnen verbinden met elkaar? Jeetje.. wat kan ik nog enorm veel leren van de tuin.

D/.