Over terugblik, mooie momenten en foto's

Lieve mensen,

Over 2 dagen is het kerst, dus het einde van 2020 komt er ook aan. Tijd voor enkele terugblikken. 2020….Wat was het toch een bijzonder jaar in veel opzichten. Toch is het eerste gevoel wat ik erbij krijg een warm gevoel van tevredenheid. Ik noem het vaak in m'n blog. Wat een fantastische mensen hebben we ontmoet op de tuin en wat zijn we trots op wat we bereikt hebben in één jaar tijd. Enkele ijkpunten zijn toch onze peardeblaum die naar de tuin kwam. Onze allereerste grote aankoop voor een plekje waar we konden schuilen. Het aardappeloogstfeest. Met z'n allen in de regen aardappels oogsten (dit festijn komt zeker terug volgend jaar). Het radijsje... het eerste wat klaar was. Bouw van de kas. Eerst het geraamte en eind van het jaar ook de folie erover. Alle mooie gesprekken en wijsheden aan onze koffietafel. De verjaardagen op de tuin. Eerste keer grasmaaien. Bonenstokken uitzetten. De peardeblaum naar het bos. Het moment dat we 50 abonees hadden.Wat een momenten.

Dan wil ik ook nog iemand in het bijzonder bedanken. Geert, onze trouw hulp en wijsheid van de tuin. De man die elke dag op de fiets/scooter vanuit Haren op de tuin komt. Ik durf zeker hardop te zeggen dat zonder Geert de tuin er niet zo uit had gezien als het er vandaag de dag uitziet.

Lieve mensen, heel erg bedankt voor dit geweldig jaar. Hele fijne kerstdagen en een goeie jaarwisseling, voorzichtig zijn en pas goed op elkaar.

Tot op de tuin in 2021!!

D/.

-🥕🍎🥦🌶️-

over delen, mensen en blij

Ik schrijf geen blog deze week, dat was wat er in m'n hoofd geplant was... Waarom niet? Er gebeurt veel de laatste tijd. Omdat de restaurants dicht zijn, heb ik helaas geen werk meer. En wat daar aan vast zit, ik heb daardoor geen inkomen. Bij de eerste lockdown hadden we ( als ZZP kok) recht op TOZO (een financiële regeling van de overheid). Nu zijn de regels aangepast en vallen we eigenlijk over net buiten. Dit was heel even heftig, maar ik geloof absoluut dat het goed komt, want we bewandelen het goeie pad met de tuin. Daar ben ik van overtuigd! Na veel telefoontjes heb ik me uiteindelijk ingeschreven bij een uitzendbureau. Op dinsdag, half 2. Om half 4 werd ik gebeld op de tuin dat ik aan het werk kon bij een aluminiumfabriek in Hoogezand Martenshoek. Nachtdiensten. Nog nooit gedaan, zowel in een fabriek werken als nachtdiensten, dus dacht uh JA laten we dit doen. Dus op naar huis, nog een klein tukje gedaan en om half 10 op de fiets naar Martenshoek. Om half 7 volgende morgen was ik weer thuis, voldaan! Dit voelde goed! Het gevoel te schakelen om onze droom uit te laten komen is een goed gevoel. Alles voor het gezin en voor de tuin.

Want wat daar gebeurd….. zo gaaf! Ik begin me te realiseren wat voor een plek we gecreëerd hebben. Dit realisatie-moment kwam binnen toen ik er over na ging denken wat voor mij belangrijke waarden in het leven zijn: wees lief voor elkaar en alles is deelbaar. Het ene kan bijna niet zonder de ander. Dit zijn ook de punten die we in ons hoofd hadden, toen het idee van de tuin begon te komen. En plek waar mensen graag willen zijn, willen delen, liefde en elkaar willen helpen. Ik geloof dat dit een mooie gedachte is en dat de wereld daar beter van wordt. En deze dingen gebeuren op de tuin, en ik mag daar een deel van uitmaken. Hoe mooi en bijzonder dit is, ben ik me volledig van bewust. We krijgen stoofperen, appels, kaarten, noten, kennis en geweldige gesprekken. Gewoon om ze graag te delen. Ja, inderdaad gewoon omdat ze allemaal graag delen. Je hoort toch vaak dat de wereld kapot is, dat we niet meer met elkaar bezig zijn en van elkaar vervreemden. Nou op de tuin gebeurd het tegenovergestelde.

Bedankt daarvoor lieve abonnees.

D/.

Tuin voor Zwaantje altijd dichtbij 💚

Over 2021, op je pad en reflectie

Deze week zijn we begonnen met het zaaiplan voor volgend jaar. Dit voelt erg dubbel merk ik. Aan de ene kant tof om met volgend jaar bezig te zijn. Nieuwe plannen maken, keuzes maken welke groenten we gaan telen, alles wat we dit jaar geleerd hebben toe te passen in het volgende seizoen. Hier hoort ook bij dat we er bijna een jaar op hebben zitten en eigenlijk wil ik daar nog geen afscheid van nemen. Nu gebeurt dit natuurlijk automatisch en heb je het niet onder controle. Toch voelt dit gek. We zijn bezig met volgend jaar alsof je de komende maanden overslaat. En juist deze maanden zijn belangrijk, want de tuin is bezig met reflexie. Dit is het moment om te zien waar het staat, wat er gepasseerd is en wat er gaat komen. Dit voltrekt zich in alle rust en zorgvuldigheid. Alle "felle" kleuren zijn nu verdwenen en de pastel kleuren zijn hiervoor in de plaats gekomen. Alles om rust te creëren. Zo mooi om te merken en te ervaren. Ik probeer me daar aan te spiegelen. Hebben we genoeg gegeven aan de tuin? Wat hebben we gekregen, en ligt dit in balans. Maar ook persoonlijke vragen, Hoe krijg ik nog meer rust. Is er genoeg aandacht voor wat ik aan het doen ben. Hoe kan ik meer vertragen zodat ik de kleine stappen ook ga zien. Maar ook de vraag van bewandelen we het goeie pad. Vaak weet je pas achteraf het antwoord op deze vraag. Maar waarom die vraag niet van te voren goed aan jezelf stellen om over na te denken. Zo ben ik er van overtuigd, als je open blijft en niet teveel vastklampt aan iets, er mooie dingen op je pad komen. Zo valt de laatste paar maanden vaak het woord biodynamisch. Iets waarvan ik eerst dacht, niks voor mij een keurmerk. Ik wil geen label of stickers. Blijkt het totaal iets anders te zijn. Een mooie aandachtige manier van telen. Iets wat eigenlijk heel dichtbij mijn gedachte staat over hoe met groente om te gaan. Dit is een mooie weg voor 2021. In de winter hebben we hier de tuin voor om dit bij ons te introduceren.

D/.

Over de mooiste dag, vogels en knoflook

Afgelopen dinsdag was een dag die ik niet snel ga vergeten. Op de planning van deze week stond knoflook poten. We hebben zaterdag knoflook gekocht bij Gijs (zelfoogsttuin Haren) en iets in me zei dat de knoflook graag gepoot wil worden. Dus maandag met frisse moed begonnen met het opruimende van de resten van het maisveld. Maar het wilde niet vlotten. Een handje helpen hier, een kopje thee daar. Wat gezellig bezoek en de dag was voorbij. Resultaat: 5 maisplanten verwijderd. Nu heb ik al wel geleerd dat het resultaat altijd ok is. Hoe dan ook, wat dan ook. Dus dinsdag was de dag en zo voelde het ook. Met kruiwagen en gereedschap de tuin op en beginnen met het veld. Het klopte. Alles wat ik deed was bewust en in rust. De focus was daar en het voelde top. Nadat de mais verwijderd was, wat nog wel een serieuze klus is, het hele veld geschoffeld zodat het onkruid naar beide kanten geharkt kon worden. Na dit opgeruimd te hebben met een mestvork vinasse gestrooid. We hebben een klein gebrek aan kalium en vinasse (is een natuurlijk restproduct van suiker) helpt hierbij. Dit mooi ondergewerkt met de 3-tand wat ook helpt om de grond mooi los te krijgen. Toen was het tijd om ruggen te maken. Dit zijn "heuveltjes" die je ook vaak ziet op een groot aardappelland. We maken deze ruggen omdat knoflook niet van natte voetjes houd. Je moet je voorstellen dat het nu een uur of 3 in de middag is. En mijn focus is nog steeds ”aan". Ondertussen had ik al wel een kopje thee gehad en onder het theedrinken werd ik scherp in de gaten gehouden door een roodborstje. Fascinerend hoeveel vogels er op de tuin zijn. Druk bezig met wat voor hun belangrijk is op dat moment. Eigenlijk vanaf het eerste moment dat ik op de tuin werk zijn vogels een ijkpunt voor me geweest. Hoor ik geen vogels meer, laat ik me teveel meenemen door m'n gedachte. Dit is een soort van mantra die ik mezelf heb aangeleerd. Terug naar het mais/knoflook-veld. De ruggen maak je met een aanaarder.(Vergeef me als ik het verkeerde woord hiervoor gebruik. Zo heet-ie in ieder geval bij ons op de tuin). Op het moment dat ik bij het laatste heuveltje bezig was, werd ik vergezeld door het roodborstje. Eerst op afstand, maar uiteindelijk kwam ze steeds dichterbij. Dit zijn toch wel de kleine momentjes waar het om gaat. Momentjes die een herinnering worden. Samen zijn we verder gegaan en hebben we gaten inde ruggen gemaakt. 9 cm diep en in elk gat gevuld met een knoflookteen. Voorzichtig toedekken en mijn deel zit erop. Nu is het aan de natuur. Het was inmiddels ook half 6 geworden. Er moest nog wat geoogst worden voor een bezorgkistje. Later die dag vertelde ik dit verhaal vol vreugde aan een goeie vriend. Luisterend naar het verhaal zei hij: wat te gek. Je was één met de natuur. Hier dacht ik later over na en ik denk dat het kleiner is. Ik was één met de tuin, als niet één met juist dat stukje van de tuin. Misschien wel één met de grond. Maar op deze manier en met deze focus in de tuin bezig zijn is voor mij de juiste.

over vuur, vader en maaigras

Mijn vader is te gek! Nu is dat niet zo gek en zouden veel mensen dit zeggen. Maar het is echt zo. Vanaf moment 1 dat we de tuin wilden beginnen is vader een grote steun. Nu dik een half jaar verder is hij nog elke woensdag op de tuin om te helpen. Vaak doet hij de klussen waarvoor wij minder tijd hebben, maar wat de tuin maakt tot wat het vandaag is. Ook vandaag is het woensdag, dus vaderdag en ik heb er van genoten. Vandaag hebben we vuur gemaakt en vuur maken met je vader is toch eigenlijk wat iedereen wil. Er was dikke pret bij het vuur en alles wat we over hadden aan hout ging erop. En des te meer er op het vuur ging, des te leuker en wijzer werden de gesprekken. Ik merk dat vaders me een vorm van rust geeft en daar ben ik erg dankbaar voor. Over vuur gesproken, het word kouder. Ook op de tuin dus we hebben vaak een vuurtje aan. Vuur verbindt merk ik. Het is gezellig. Mensen gaan er heen, zitten en blijven daardoor iets langer. Soms langer dan ze zelf doorhebben. Dat zijn wel de mooie momenten die bijblijven.

Momenteel zijn we druk bezig om de tuin voor te bereiden op de koudere dagen, de winter. Hiervoor gebruiken we bermgras. Maandag hebben we van een alleraardigste man, die het gemaaide bermgras langs de wegen kwam halen, een hele vracht gekregen. Dit verdelen we netjes over de bedden die leeg zijn. Nu zeg ik we... maar alle credits gaan naar Geert. Hij legt erg secuur een mooie dikke laag gras op de bedden zodat de bodem niet uitdroogt en het bodemleven actief blijft. Het voelt een beetje alsof we de tuin toestoppen. En ik vind dat een fijne gedachte. Dus dit gebeurd met alle zorg zodat de tuin in alle rust en warmte de winter door kan en klaar is voor een nieuw begin in maart. Toch staan er ook nog veel groenten te pronken. Vooral is ik 's ochtends vroeg op de tuin kom en alles zit nog lekker onder de dauwdruppels. Dit zijn de momenten dat de tuin op z'n allermooist is.

Over broer, onbevangen en kool

We hebben kabouters op de tuin... Midden in het bos hebben kabouters van 2 bomen 2 huizen gemaakt. Keurig netjes hebben we daar takken omheen gelegd zodat ze rust hebben en dat je je best moet doen om de kabouters te zien. Oplettende leden of geïnteresseerden stellen standaard dezelfde vraag: ohg wat leuk... wie heeft dat gedaan? Waarop standaard mijn antwoord is: kabouters. Dit is een lastig punt. Het gevoel van ongeloof en hij maakt een grapje is bij de vraagsteller te voelen maar vaak durven ze het niet te zeggen en lachen ze het weg. Waarom eigenlijk? Waarom is dit? Een kabouter kan er toch gewoon zijn!! Niemand heeft er last van en ze lopen niet in de weg. Hetzelfde gebeurde laatst met een jochie van, ik schat, een jaar of 4. Vol overgave werd er gekeken en beredeneerd dat kabouters het juiste antwoord moest zijn. Kleine deuren, klein harkje, bankje is niet al te groot. We zijn in het bos, dus….. kabouters! Met opgeheven hoofd en vol zelfvertrouwen liep hij het bos uit richting de tuin. Geen enkele twijfel meer. Dit gevoel mogen we niet verliezen. Onbevangenheid. Mijn broer Raymond, die me altijd inspireert, heeft hiervoor een logo verzonnen. Jaren later heb ik dit logo op m'n hand laten tatoeëren. Omdat ik geloof in kabouters, dat de zon een glimlach heeft en geloof dat de tuin geeft en heelt.

Over de tuin gesproken. Vaak heb ik geroepen hoe gezegend we zijn met de grond, de plek en het weer. Alles lukt en we hebben niks te klagen. Nou is dit nog steeds niet veranderd op het puntje "alles lukt" na. Het koolwitje is bij ons op de tuin geweest. Nou is dit een gezellige vlinder die mooi rondvliegt. Wat ze ook doen zoals elk dier is voortplanten. Hier gebruiken ze de kolen( ook de onze) voor. Die kolen vinden dat op hun beurt minder fijn, want ze sterven langzaam af. Nu de vraag wat te doen. Spuiten met, jawel, een biologisch middel was een aanrader. Met mijn weinige kennis hierover dacht ik eerst, gaan we doen. Maar er klopte iets niet. Dus het kopen van het spuitmiddel werd uitgesteld en uitgesteld. Toen las ik "toevallig" in een boek, wat ik gekregen had van de "ijsbergsla vrouw”, dat de natuurlijke vijand van het koolwitje de wesp is. Dus hebben we besloten dat we een pruimenboom op de tuin gaan zetten. Dit trekt wespen aan wanneer het koolwitje actief is. Ik hou hiervan, leren luisteren naar je gevoel en observeren.

Over de zon, de weg en wijze les

Een titel zonder groente is dat niet gek voor een grote oogsttuin? Nou eigenlijk gaan alle 3 items over groente of de weg er naar toe.

Vandaag heb ik de zon gezien. Dit lijkt een vrij normaal iets, maar dit keer was het bijzonder. Ooit vertelde iemand me, dat als je op het juiste moment in een bloem van de oost Indische kers kijkt, je de zon ziet. Vaak heb er voor gestaan zonder enig resultaat. Vandaag was het de dag. Ik keek eigenlijk zonder verwachting de kant van de oost indische kers op en er schitterende iets. Iets dichterbij gelopen en nog eens gekeken en het is echt waar. Je ziet de zon. Natuurlijk niet letterlijk maar hoe de kleuren zijn opgebouwd… Schitterend!!. De dag verder besteed aan onkruid. Er mocht een heel veld schoon en dat ging ik wel even regelen. Werkend naar het eind van het veld, en het veld schoon in bijna record tempo. Alleen er was weinig voldoening merkte ik op. Er was zoveel focus op het einddoel dat ik de weg er naar toe bijna vergeet. Ik begin daar over na te denken. Is het dan met alles zo? De weg is belangrijker dan het einddoel? Is het niet gek, als er weinig onkruid staat je de focus kan vinden en dit in alle rust zorgvuldig weg kan halen. Maar een bed vol is denken aan "krijg ik het af? Hoeveel moet ik nog?" De reis is belangrijk, wat kom ik tegen en waarom. Dit zijn mooie leer momenten. En elke dag dank ik de tuin daarvoor.

Dan kreeg ik nog een wijze les. Een van m'n beste vrienden zei tijdens een sport- training tegen me: 'Je bepaalt zelf hoeveel gewicht je aan iets geeft.’ Nu ging dit over de sport, maar deze woorden blijven galmen in m'n hoofd als een mantra. En het werkt ook zo. Er ontstaat een situatie en de hoeveelheid gewicht/aandacht wij dit geven, is de manier hoe we hier op reageren of mee omgaan. Op de tuin probeer ik alles gelijke energie te geven en ik merk dat dit super moeilijk is. Want iets wat er minder mooi uitziet loop ik toch sneller voorbij. Hoe mooi is het dat je alles als gelijk ziet.. een mooie wijze les die me ook nog eens herinnert aan een mooie vriendschap.

Over “onkruid” bonus dagen en avondzon

Bonusdagen, zo voelen ze. Vanaf zondag is het schitterend weer. Mooie temperatuur en zo goed als windstil. Het zijn bonus dagen. Dagen die je eigenlijk niet meer verwacht maar zo heerlijk zijn om ze te ervaren en erin te kruipen. En dit hebben we gedaan. Op de tuin zijn we volop aan het genieten. Alles staat er mooi bij en de tuin oogt zeer tevreden. Vorige week hebben we de toppen uit de tomaten geknipt zodat alle energie naar de tomaat gaat ipv van naar de groei of het maken van nieuwe bloemen. Alleen focus op de tomaten die er nog hangen..
Vandaag een onkruid dag. Op de knieën door de kruiden-cirkel zat ik te denken waarom groeit dit onkruid juist nu hier. Me meteen realiserend dat ik beter had moeten opletten bij biologie vroeger, en dat ik nog veel te leren heb. Na een klein momentje van onrust was er opluchting, want daar is ook nog alle tijd voor. Zo lang ik me maar de vragen blijf stellen, blijf ik leren... Dan de avondzon.. djee wat is die mooi, en wat een kleur brengt het mee. Merel heeft maandag foto's gemaakt van de zon en ze zijn schitterend geworden. Dank daarvoor.

Hieronder een kleine selectie ervan.

Over bonen, gezegend en maïs

De mais is klaar. Vaak heb ik in het verleden, in onze eigen moestuin thuis mais gepoot zonder resultaat. Vorig jaar had dan voor het eerst maiskolven. Trots dat ik was!!! Dit jaar hebben we ook mais gepoot bij de Tuin voor Zwaantje, met in het achterhoofd dat het niet eenvoudig is... En tussendoor kreeg ik nog te horen dat als er op omringend land voedermais staat en ze staan tegelijk in bloei, je suiker- ook voedermais kan worden. Maar het is gelukt we hebben prachtige grote kolven mais. Heerlijk zoet vooral als je ze na het plukken zo snel mogelijk afkookt en opeet.

Wat zijn we toch gezegend. Dit zeg ik vaak merk ik. En ik meen het ook echt. Onze tuin ligt op fantastisch grond, op een fantastische plek en dan nog het weer... Er was regen wanneer de plantjes en zaden de grond in gaan.. En er was zon toen de tomaten klaar waren om te kleuren. Want we kunnen het nog zo goed verzinnen, maar we passen ons aan bij de natuur dus ook bij het weer. Alles begint op zijn plek te vallen en dat geeft rust en vertrouwen. Ook de hulp van alle mensen om ons heen is zo fijn. Zo hebben moeder en schoonmoeder de bruine bonen en de pea peas (droogboon) allemaal geregen, opgehangen en worden ze nauwlettend bewaakt, zodat we in de winter ook mooie groenten kunnen geven aan onze leden. Wij zijn hier dankbaar voor dat we zulke ouders en lieve vrienden om ons heen hebben.

Over de grote dag van de ijsbergsla, vertrouwen en pastinaak

Afgelopen week was ik weer eens verbaast op de tuin. Ruime tijd geleden hebben we pastinaak gezaaid. Je moet je voorstellen, dit zijn platte zaadjes ter grote van een krent. Destijds hebben Roy ( oud collega) en ik ze samen gezaaid. Vaak hebben we bij het bed gekeken of er iets op kwam, maar tevergeefs. Er is zelfs een klein moment van zwakte geweest, dat we aan opgeven dachten. Maar uiteindelijk het vertrouwen behouden. Geloof erin dat het goed komt. En ja, er kwam blad en ze begonnen te groeien. Vorige week is er voor het eerst een pastinaak geoogst. Het is een forse wortel geworden van ongeveer 20 a 25 cm. Fantastisch qua smaak. Ik blijf het bijzonder vinden dat zo'n klein zaadje zo'n grote wortel kan worden. Waar ik erg in geloof, is vertrouwen te hebben dat dingen goed komen. We hebben vaak al een verwachting in het hoofd hoe het gaat aflopen of hoe het gaat worden. Maar dingen komen wel goed. Persoonlijk merk ik dat ik veel van de tuin heb geleerd. En ik vertrouw het zeker nog geen 100%, maar de verwachting komt op de achtergrond. Ik ben de tuin dankbaar voor dit leer moment. Dan de grote dag... 3 weken geleden heb ik geschreven over het verlangen en IJsbergsla. Shazaaam. Ik had onze sla nog niet geproefd. Zij wel en stellig zei ze dat het moment daar was. Op naar de sla. Iets waar we toch tijden naar uitgekeken hebben en het viel niet tegen. Voorzichtig hebben we er een blad van afgehaald, geproost en geproefd. Serieus proeven. Wat een smaak zat er aan. Beide met een grote glimlach op onze gezicht keken we naar de sla. Wachten is de moeite waard.